مطابق آنچه مرحوم مهریار می‌نویسد، آفاران دیه ای است کم و بیش بزرگ که نامش در لهجه ی عامه ی اصفهان، با تشدید پ و الف ممدود اول تلفظ می‌شود و اغلب آن را به صورت آپارون تلفظ می‌کنند.
نام این دیه در کتاب فرهنگ آبادی ها و مکان های مذهبی کشور و در سلسله انتشارات مرکز آمار ایران نیامده است. در فرهنگ‌های معین و دهخدا نیز نامی از آن دیده نمی‌شود اما به هرحال، نام دیه ای است که هم اسم آن دلاویز است و هم ناحیه ای که در آن واقع شده است. شاید منابع موجود به دلیل اینکه این دیه، بسیار به شهر نزدیک شده و بسیاری از اراضی آن جزو شهر شده است، نامی از آن به میان نیاورده اند.
این آبادی از دیرباز وجود داشته است و تا امروز هم هست و در غرب اصفهان نزدیکتر به شمال و امروزه درست متصل به اصفهان و نزدیک به آزادان و برزان است. سابق بر این، این دو را از جمله دیه های روستای ماربین به شمارمی‌آوردند. دیه چندان بزرگ نیست و شغل مردم کشاورزی و باغداری است. خانه ها و عمارات قدیم را که هنوز می‌شود کموبیش پیدا کرد، از خشت خام و دیوارهای گلی برآورده اند.
این واژه، از سه جزء ترکیب یافته است: «اَپَ+ ر+ ان» و آپاران تلفظ می‌شود. برخی آن را آفاران می‌خوانند و پ فارسی را به ف تبدیل می‌کنند و این امر در زبان پارسی رایجاست (مهریار، 1382: 34 و 33).
در این محله و در خیابان شهیدان غربی، مزار امامزاده ای وجود دارد که به آن، شاهزاده عبدالله می‌گویند و او را جناب عبدالله بن معاویه بن عبدالله الجوادبن جعفرطیار می‌دانند. این مطلب روی سنگ مزار این بزرگوار حجاری شده است. مقبره ی امامزاده عبدالله، میان برزان و آفاران قراردارد و در شمال آن، گورستان برزان بود که اکنون به پنج مدرسه و دبیرستان و مجموعه ی ورزشی تبدیل شده است. در جنوب مقبره ی گورستان، قریه ی آفاران بود که هم اکنون به حسینیه ی آفاران تبدیل شده است (مهدوی، 1384: 49 و 48).
ساختمان قدیمی بقعه ی امامزاده عبدالله، 30 مترمربع از جنس خشت و گل بود تا اینکه در سال 1357، توسط هیأت امنا و خیرین و اداره ی اوقاف شهرستان اصفهان، تخریب و بنای جدید در همان سال جایگزین آن شد. مساحت و زیربنای بقعه، 40 متر مربع و مساحت کل صحن 2000 متر مربع است. در حرم این امامزاده، ضریحی از جنس ورق و استیل و برنج روی سنگ مزار امامزاده ی شریف قراردارد. تزیینات داخل ساختمان، آینه کاری و گچبری و کاشی کاری و سنگ کاری است (www.harameyar.ir).
منبع: رصدخانه فرهنگي اجتماعي اصفهان. (1395). شناسنامه فرهنگي اجتماعي محلات شهر اصفهان، فاز اول. اصفهان: انتشارات سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان.
