جاوان دیه ­ای در غرب اصفهان و بسیار نزدیک به شهر بود. این دیه، قبلاً جزء دیه­ های ماربین بود ولی اکنون آن را جزو شهر حساب ­می‌کنند. اگر دو کیلومتر رو به غرب از سه راه کهندژ دور شویم، در دو سوی شاهراه، املاک این دیه را می‌بینیم. جاوان در اصل «جا+ او+ ان» است. جا صورتی از زا از ریشه­ ی زایش است (مثل دیه زازران) و صورت دیگری است از زه. جزو دوم، تخفیف ­یافته کلمه­ ی آو و جزو سوم، ان پسوند کثرت و نسبت است. یعنی جاآوآن معادل زاآوان، جایی است که به آب زایشی و زاینده منسوب است.

حرف ژ و ج و چ به هم تبدیل­ می‌شوند. در منابع قدیم و دفاتر جزو مالیاتی و اوراق مستمری، نام این دیه را را به ­صورت جاوان می‌نویسند ولی در تداول اهل محل، تلفظ آن جوون یا جوآن است. مؤید این تقطیع، وجود دیه ی است به نام زوان در دهستان جی که گاهی آن را زون یا زوآن ضبط­ کرده ­اند(مهریار، 1382: 284 و 285) حق آبه­ی جاوان از مادی قمیش، چهار سهم و نیم اشتراکی با برزان بود و از مادی سهم یا خلیل، 5 سهم داشت.

در عهد صفوی، جاوان طبق طومار شیخ ­بهایی 5 سهم و چارک، حق آبه داشته ­است(رک: جابری انصاری، 1378: 433و 422).

منبع: رصدخانه فرهنگي اجتماعي اصفهان. (1395). شناسنامه فرهنگي اجتماعي محلات شهر اصفهان، فاز اول. اصفهان: انتشارات سازمان فرهنگي تفريحي شهرداري اصفهان.